XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

- Eta nik, baina... Denak aitzakiak ziren.

Nik neure burua kalean ikusten nuen, eskean eta zorriz beteta.

Nitaz errukitzen ziren: - Zakur gizarajoa. - Gaixoa. - Gizarajoa.

Azkenik, arduradun batek nahikoa zela esan zuen, nahiko denbora galdu zela eta denak lanean hasteko.

Eta nirekin zer egin pentsatuko zuela esan zuen eguneko lana bukatzen zuenean.

Eta inork ez dezala sufritu, esan zuen, errege bat bezala hartuko dute etxe batean utziko dut eta.

Ez dakit dakizuen nik ez dakit zakur guztiona den seigarren zentzu bat dudala, lehenengo begiradan jakin erazten didana gizon bat bihotz onekoa den ala gaiztoa.

Ba, arduradun hura, fabrikara heldu nintzen lehenengo egunetik, gizon gaiztotzat jo nuen: zakur bat fida ahal izateko aurpegia ez zuen.

Denbora joan ahala, gero eta gutxiago gustatzen zitzaidan gizon hura, zeren eta ni berari hurbiltzen nintzaionean, zerbait eroriko ote zen edo jatekoa, noski, beti bidali egiten ninduen eta behin baino gehiagotan jo ninduen euritakoz.

Eta horrela, etorkizuna konponduta neukala entzutean, nik pentsatu nuen: Beltx, deabru honek egingo dik zerbait. Eta egin zidan.

Noski egin zidala, piztitzar hark!.

Arratsalde hartan, lana bukatzean, bere autora igo erazi ninduen, eta hiritik irten zenean, kilometroak eta kilometroak egiten hasi zen, eta halako batean, autoa gelditu eta besterik gabe, lepondotik heldu eta kanpora bota ninduen, berak, denborarik galdu gabe, autoan sartu eta aldegiten zuen bitartean.

Ai, odoltxarrekoa!, esan nuen nirekiko, gauaren erdian neure burua erreten ondoan ikustean.